ನಿಜ, ಪಕ್ಕದ ದೇಶ ದಿವಾಳಿಯಾದರೆ ಆ ದೇಶಕ್ಕೂ ಸುಖವಿಲ್ಲ, ನಮಗೂ ನೆಮ್ಮದಿಯಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮಾಡಿದ ಕಿತಾಪತಿ, ನಮ್ಮ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಇರಿದ ನಂಬಿಕೆದ್ರೋಹ, ನಯವಂಚನೆ ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ಅದೆಲ್ಲದರ ಫಲ ಈಗ ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ (pakistan bankrupt) ಎಂದುಕೊಳ್ಳಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿದೆ. ಪ್ರಗತಿಗಾಗಿ ಮಾಡಬೇಕಾದ ವೆಚ್ಚವನ್ನು ಭಾರತದ ಮೇಲಿನ ನಿರಂತರ ಹಗೆತನದಿಂದ ಮಿಲಿಟರಿ, ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಗೆ ಸುರಿದಿದ್ದರ ಫಲವಿದು.
ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಸಂಸ್ಥಾಪಕ ಮುಹಮ್ಮದ್ ಅಲಿ ಜಿನ್ನಾ ತಮ್ಮ ದೇಶವನ್ನು ಜಾತ್ಯತೀತ ರಾಷ್ಟ್ರ ಮಾಡಲು ಬಯಸಿದ್ದರು. ಆದರೆ ಪಾಕ್ ಸೃಷ್ಟಿಯಾದ ಕೇವಲ ಒಂದೇ ತಿಂಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಲು ಬುಡಕಟ್ಟು ಸಮುದಾಯದ ಜನತೆ ಮತ್ತು ಸೈನಿಕರನ್ನು ತಳ್ಳಿದರು. ಅಲ್ಲಿಂದಲೇ ಆ ದೇಶದ ತಪ್ಪು ಹಾದಿ ಆರಂಭವಾಯಿತು. ಜಿನ್ನಾ ಅವರ ವಿಸ್ತರಣಾವಾದಿ ಯೋಚನೆಗಳು ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಆಕ್ರಮಣಕಾರಿ, ಮಿಲಿಟರೀಕರಣದ ಹಾದಿಯಲ್ಲಿ ಒಯ್ದವು.
ಜಿನ್ನಾ ಅವರಿಗೆ ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಬಗ್ಗೆ ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸಬಹುದು ಎಂಬ ಚಿಂತನೆಯೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಒಳಗೆ ಹಾಕಿಕೊಳ್ಳಲು ಜಿನ್ನಾ ದೇಶವನ್ನು ಅದರ ಸೈನ್ಯದ ಮೇಲೆ ಅತಿಯಾಗಿ ಅವಲಂಬಿಸುವಂತೆ ಮಾಡಿದರು. ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ, ಸೈನ್ಯವೇ ಆ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಚಾಲಕ ಶಕ್ತಿಯಾಯಿತು. ಅದರ ಪ್ರಜಾಪ್ರಭುತ್ವವನ್ನು ಕೊಂದಿತು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಇಸ್ಲಾಮಿಕ್ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ಪರಿ1947 ರ ಆಗಸ್ಟ್ 14 ರಂದು ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಭಾರತದಿಂದ ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ಕೆತ್ತಲಾಯಿತು. ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು, ದೇಶವು ಭೌಗೋಳಿಕವಲ್ಲದ ಘಟಕವಾಗಿತ್ತು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನವು ಯಾವುದೇ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಸಂದರ್ಭವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದರೆ, ಅದು 14 ಆಗಸ್ಟ್ 1947 ರವರೆಗೆ ದೊಡ್ಡ ಭಾರತೀಯ ದೃಷ್ಟಿಕೋನದಲ್ಲಿತ್ತು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ರಚನೆಯು ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಬೆಂಬಲ ಮತ್ತು ವಿರೋಧದ ಬೇಡಿಕೆಯಾಗಿತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರವೂ ಹೊಸ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಬೇರುಗಳು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿವೆ.ವರ್ತಿಸಲಾಯಿತು ಮತ್ತು ದಿವಾಳಿಯಾಗಿದ್ದರೂ ಇನ್ನೂ ಅದರ ಸೈನ್ಯದ ಭಾರತ ವಿರೋಧಿ ಧೋರಣೆ ಮುಂದುವರಿದಿದೆ.
1947ರಲ್ಲಿ ಶುರುವಾದ ಕಾಟ
1947ರ ಆಗಸ್ಟ್ 14ರಂದು ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಭಾರತದಿಂದ ಸ್ವತಂತ್ರ ರಾಷ್ಟ್ರವಾಗಿ ತುಂಡರಿಸಲಾಯಿತು. ಅದಕ್ಕೂ ಮೊದಲು, ದೇಶಕ್ಕಿದ್ದ ಇತಿಹಾಸ ಎಂದರೆ ಭಾರತದೊಂದಿಗಿನ ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ನಂಟು ಮಾತ್ರ. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ರಚನೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಬೆಂಬಲ ಮತ್ತು ವಿರೋಧವೆರಡೂ ಇತ್ತು. ಹಾಗಾಗಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರವೂ ಆ ರಾಷ್ಟ್ರದ ಬೇರುಗಳು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಅಂಟಿಕೊಂಡಿವೆ.
ವಿಭಜನೆಯ ನಂತರ ವ್ಯಾಪಕ ಹಿಂಸಾಚಾರ ನಡೆಯಿತು. ಇದರಿಂದ ಶಾಂತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಗತಿಯ ಪಾಠ ಕಲಿಯಬಹುದಿತ್ತು. ಭಾರತದೊಂದಿಗೆ ಸಂವಾದದ ಮೇಜಿಗೆ ಬರಬಹುದಿತ್ತು. ಆದರೂ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಯುದ್ಧವನ್ನು ಆರಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನರನ್ನು ಎತ್ತಿಕಟ್ಟಿತು. ಅವರೊಂದಿಗೆ ತನ್ನ ಸೈನಿಕರನ್ನು ಸೇರಿಸಿ ಅಕ್ಟೋಬರ್ 22, 1947ರಂದು ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡುವ ಮೂಲಕ ಭಾರತದ ವಿರುದ್ಧ ಪೂರ್ಣ ಪ್ರಮಾಣದ ಯುದ್ಧವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಅಂತಿಮವಾಗಿ ಜುಲೈ 1949ರಲ್ಲಿ ಕದನ ವಿರಾಮದೊಂದಿಗೆ ಯುದ್ಧ ಕೊನೆಗೊಂಡಿತು. ಆಗ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಆಕ್ರಮಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ಭಾರತದ ಒಂದು ಭಾಗ ಇಂದಿಗೂ ಅದರ ಬಳಿಯೇ ಇದೆ.
1965ರ ವಿಫಲ ಸಮರ
1965ರಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಪಾಕ್ ಹಿಂದುಗಡೆಯಿಂದ ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿತು. 1962ರ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ಚೀನಾದ ಮುನ್ನಡೆಯ ನಂತರ ಭಾರತದ ಸೈನ್ಯ ದುರ್ಬಲಗೊಂಡಿದೆ ಎಂದು ಅದು ಭಾವಿಸಿತ್ತು. 24 ಏಪ್ರಿಲ್ 1965ರಂದು ಗುಜರಾತ್‌ನ ರಣ್ ಆಫ್ ಕಛ್ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿ ಆರರಿಂದ ಎಂಟು ಮೈಲುಗಳ ಒಳಗೆ ನುಗ್ಗಿ ‘ಆಪರೇಷನ್ ಡೆಸರ್ಟ್ ಫಾಕ್ಸ್’ ಅನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು.
ಭಾರತದ ಕೆಲವು ಗಡಿ ಪೋಸ್ಟ್‌ಗಳ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಭಾರತೀಯ ಆಕ್ರಮಣವನ್ನು ಎದುರಿಸಲು ಟ್ಯಾಂಕ್ ರೆಜಿಮೆಂಟ್ ಅನ್ನು ನಿಯೋಜಿಸಿತು. ಬ್ರಿಟನ್‌ನ ಮಧ್ಯಸ್ಥಿಕೆಯ ನಂತರ, ಎರಡೂ ದೇಶಗಳು ಜುಲೈ 1, 1965ರಂದು ʼಕಛ್ ಒಪ್ಪಂದ’ಕ್ಕೆ ಸಹಿ ಹಾಕಿದವು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಸೈನ್ಯ ಮರಳಿತು. ಶಾಂತಿ ಮರಳಿತು ಎಂದು ಭಾವಿಸಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಾಯಿತು.
ಕೆಲವೇ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರದಲ್ಲಿ ʼಆಪರೇಷನ್ ಜಿಬ್ರಾಲ್ಟರ್’ ಅನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಆಗಸ್ಟ್ 1965ರಲ್ಲಿ ಒಳನುಸುಳುವಿಕೆ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯಿತು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ 30,000 ತರಬೇತಿ ಪಡೆದ ನುಸುಳುಕೋರರು ರಾಜ್ಯದ ವಿವಿಧ ಭಾಗಗಳಲ್ಲಿ ಸೇರಿದರು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನವು ಶ್ರೀನಗರವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲು ಬಯಸಿತ್ತು, ಆದರೆ ಶೋಚನೀಯವಾಗಿ ವಿಫಲವಾಯಿತು. ಸ್ಥಳೀಯರು ಅದರ ಪಡೆಗಳನ್ನು ಬೆಂಬಲಿಸಲಿಲ್ಲ. ಭಾರತೀಯ ಸೇನೆ ತಕ್ಷಣವೇ ಪ್ರತಿ ಕಾರ್ಯಾಚರಣೆ ಆರಂಭಿಸಿತು. ಕಾಶ್ಮೀರ ಕಣಿವೆಯನ್ನು, ಕಾರ್ಗಿಲ್‌ನ ಬೆಟ್ಟಗಳನ್ನು, ಹಾಜಿ ಪಿರ್ ಪಾಸ್ ಮತ್ತು ಕಿಶನ್‌ಗಂಗಾ ಬಲ್ಜ್‌ನಲ್ಲಿನ ಪ್ರಮುಖ ಸ್ಥಾನಗಳನ್ನು ಗೆದ್ದು ಪುನಃ ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ಪಾಕ್ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವನ್ನು ತ್ವರಿತವಾಗಿ ಉರುಳಿಸಿತು.
ʼಆಪರೇಷನ್ ಜಿಬ್ರಾಲ್ಟರ್’ ವಿಫಲವಾದ ನಂತರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ 1 ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 1965ರಂದು ಮತ್ತೊಂದು ದಾಳಿ ಅಥವಾ ʼಆಪರೇಷನ್ ಗ್ರ್ಯಾಂಡ್ ಸ್ಲ್ಯಾಮ್’ ಅನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಅಖ್ನೂರ್ ವಲಯವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು, ನೌಶೇರಾ, ರಜೌರಿ ಮತ್ತು ಪಂಚ್‌ಗಳಲ್ಲಿ ಭಾರತೀಯ ಪಡೆಗಳನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕಿಸುವುದು, ಜಮ್ಮು ವಿಭಾಗವನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅದರ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಭಾರತೀಯ ವಾಯುಪಡೆ ಹಾಗೂ ಭೂಸೇನೆಗಳು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಹೆಜ್ಜೆಗಳನ್ನು ಕತ್ತರಿಸಿದವು. ಜಮ್ಮು ಕಾಶ್ಮೀರ, ಪಂಜಾಬ್ ಮತ್ತು ರಾಜಸ್ಥಾನದ ಅಂತಾರಾಷ್ಟ್ರೀಯ ಗಡಿಯುದ್ದಕ್ಕೂ ದಾಳಿ ಪ್ರತಿದಾಳಿಗಳು ನಡೆದವು.
1971ರ ಸಮರ: ದ್ರೋಹಕ್ಕೆ ಸುಂಕ ಕಟ್ಟಿದ ಪಾಕ್
ಪೂರ್ವ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಅಥವಾ ಪೂರ್ವ ಬಂಗಾಳವು ಮುಸ್ಲಿಮರ ಪ್ರಾಬಲ್ಯವಿರುವ ಬಂಗಾಳಿ ಮಾತನಾಡುವ ಮಿಶ್ರ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ನೆಲೆಯಾಗಿತ್ತು. ಇವರು ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕವಾಗಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಭಿನ್ನರಾಗಿದ್ದರು. ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗುವ ಅಭಿಲಾಷೆ ಅವರದಾಗಿತ್ತು.
1970ರ ಸಾರ್ವತ್ರಿಕ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ದೇಶ ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಶೇಖ್ ಮುಜಿಬುರ್ ರೆಹಮಾನ್ ನೇತೃತ್ವದ ಅವಾಮಿ ಲೀಗ್‌ಗೆ ಪ್ರಚಂಡ ವಿಜಯ ದೊರೆಯಿತು. ಇದನ್ನು ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಸೇನೆ ಮತ್ತು ಜುಲ್ಫಿಕರ್ ಅಲಿ ಭುಟ್ಟೋ ಅವರ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ್ ಪೀಪಲ್ಸ್ ಪಾರ್ಟಿ (PPP) ನಿರಾಕರಿಸಿತು. ಇದು ಪೂರ್ವ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಲ್ಲಿ ವ್ಯಾಪಕ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗೆ ಕಾರಣವಾಯಿತು.
ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಈ ಪ್ರತಿಭಟನೆಗಳನ್ನು ಹತ್ತಿಕ್ಕಲು ನಿರ್ದಯ ದಮನವನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿತು. ಮಾರ್ಚ್ 25, 1971ರಂದು ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಇದು ಹೆಚ್ಚು ಹಿಂಸಾತ್ಮಕವಾಗಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ‘ಆಪರೇಷನ್ ಸರ್ಚ್‌ಲೈಟ್’ನಲ್ಲಿ ಸಾವಿರಾರು ಬೆಂಗಾಲಿಗಳನ್ನು ಕಗ್ಗೊಲೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಪಾಕ್ ಸೈನ್ಯ ಎಷ್ಟು ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ ಮಾಡಿತೆಂದರೆ, ಪೂರ್ವ ಬಂಗಾಳ ರೈಫಲ್ಸ್ ಮತ್ತು ಪೂರ್ವ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ್ ರೈಫಲ್ಸ್‌ನ ಅರೆಸೈನಿಕ ಪಡೆಗಳು ಸೇರಿ ಕನಿಷ್ಠ 1 ಕೋಟಿ ಜನ ಭಾರತದ ವಿವಿಧ ಗಡಿ ರಾಜ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಆಶ್ರಯ ಪಡೆದರು.
ಈ ಎಂಟು ತಿಂಗಳುಗಳು ಭಾರತಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟದ ಹಂತವಾಗಿದ್ದವು. ಆಗ ಭಾರತ ಆರ್ಥಿಕ ಸೂಪರ್ ಪವರ್ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ನಿರಾಶ್ರಿತರ ವಿಪರೀತ ಹೆಚ್ಚಳ ಅವರು ಇದ್ದ ಪ್ರದೇಶಗಳ ಆಡಳಿತ ರಚನೆಯನ್ನು ಅಸ್ಥಿರಗೊಳಿಸಿತು. ಆರ್ಥಿಕ ವೆಚ್ಚ ವಿಪರೀತವಾಗಿತ್ತು. ಇವರೆಲ್ಲ ಮುಕ್ತಿವಾಹಿನಿ ಅಥವಾ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಲಿಬರೇಶನ್ ಫೋರ್ಸ್‌ ರಚಿಸಿಕೊಂಡು ಆಕ್ರಮಣ ಆರಂಭಿಸಿದರು. ಆಗ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಸೇನೆ ಭಾರತೀಯ ಗಡಿಗಳನ್ನು ಉಲ್ಲಂಘಿಸತೊಡಗಿತು.
ಭಾರತ ಮೊದಲಿಗೆ ಸುಮ್ಮುನಿತ್ತು. ನಿರಾಶ್ರಿತರ ಬಿಕ್ಕಟ್ಟನ್ನು ನಿರ್ವಹಿಸಲು, ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಮಾತುಕತೆಯ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿ ಅವರು ಪೂರ್ವ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಮರಳಲು ಅನುಕೂಲಕರವಾದ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಲು ಪಾಕಿಸ್ತಾನವನ್ನು ಕೇಳಿತು.
ಆದರೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಸೊಕ್ಕಿತ್ತು. ಮತ್ತೆ 3ನೇ ಡಿಸೆಂಬರ್ 1971ರಂದು ಭಾರತದ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿತು. ಆಗ ನಡೆದ ಯುದ್ಧ ಪೂರ್ವ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಅಥವಾ ಬಾಂಗ್ಲಾವನ್ನು ಸ್ವತಂತ್ರ ದೇಶ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶವಾಗಿ ರೂಪಿಸಲು ಕಾರಣವಾಯಿತು. 16ನೇ ಡಿಸೆಂಬರ್ 1971ರಂದು ತನ್ನ 93,000 ಸಾಮಾನ್ಯ ಮತ್ತು ಅರೆಸೇನಾಪಡೆಯ ಯೋಧರು ಶರಣಾಗುವುದರೊಂದಿಗೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಅವಮಾನಕರ ಸೋಲನ್ನು ಕಂಡಿತು.
ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧ- ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ತಪ್ಪೆಣಿಸಿದ ಪಾಕ್
ಭಾರತದ ಪ್ರಧಾನಿ ಅಟಲ್ ಬಿಹಾರಿ ವಾಜಪೇಯಿ ಅವರು ಫೆಬ್ರವರಿ 19, 1999ರಂದು ದೆಹಲಿ-ಲಾಹೋರ್ ಬಸ್‌ನಲ್ಲಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಭೇಟಿ ನೀಡಿದರು. “ಬಸ್ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕತೆ” ವಿಶ್ವಾಸವರ್ಧನೆಯ ಕ್ರಮಗಳ ಭಾಗವಾಗಿತ್ತು. ಇದರ ಮೂಲ 1998ರ ಕೊಲಂಬೊ ಸಾರ್ಕ್ ಶೃಂಗಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಪಿಎಂ ವಾಜಪೇಯಿ ಮತ್ತು ಪಾಕ್ ಪಿಎಂ ನವಾಜ್ ಷರೀಫ್ ಅವರ ಭೇಟಿಯಲ್ಲಿತ್ತು. ಅಮೃತಸರ ವಿಮಾನ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಸದಾ-ಎ-ಸರ್ಹಾದ್ (ಫ್ರಾಂಟಿಯರ್ ಕರೆ) ಎಂದು ಕರೆಯಲ್ಪಡುವ ಬಸ್‌ಗೆ ಪ್ರಧಾನಿ ವಾಜಪೇಯಿ ಅವರು ಏರಿದರು.
ಕೇವಲ ಮೂರು ತಿಂಗಳ ನಂತರ, ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಬೆಟ್ಟಗಳ ಮೇಲೆ ಪಾಕ್ ಬಂದು ಕೂತಿತ್ತು. 1965ರಂತೆಯೇ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನವು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಜಮ್ಮು ಮತ್ತು ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಗುರಿಯಾಗಿರಿಸಿಕೊಂಡಿತ್ತು ಮತ್ತು ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ಆಯಕಟ್ಟಿನ ಎತ್ತರಗಳನ್ನು ವಶಪಡಿಸಿಕೊಂಡಿತು. ಮೇ 1999ರಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾದ ಸಂಘರ್ಷ 11 ವಾರಗಳ ಕಾಲ ನಡೆದು 1999 ಜುಲೈ 26ರಂದು ʼಆಪರೇಷನ್ ವಿಜಯ್’ನಲ್ಲಿ ಭಾರತದ ವಿಜಯದೊಂದಿಗೆ ಮುಗಿಯಿತು. 1965 ಮತ್ತು 1971ರ ಯುದ್ಧಗಳಂತೆಯೇ ಪಾಕ್‌ಗೆ ಅವಮಾನಕಾರಿ ಹಿನ್ನಡೆಯಾಯಿತು. ಇದು ಭಾರತದ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಪಾಕ್ ಚೂರಿ ಹಾಕಿದ ನಾಲ್ಕನೇ ದೊಡ್ಡ ಘಟನೆ. ಭಾರತದ ಸೇನಾ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಮಾಡಲು ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ವಿಫಲವಾಗಿತ್ತು.
ಭಾರತದ ಸಂಸತ್ತಿನ ಮೇಲೇ ಸ್ಕೆಚ್ಚು
ಭಾರತ ಮಾತುಕತೆಯ ಪ್ರಯತ್ನ ನಡೆಸುತ್ತಲೇ ಇತ್ತು. ತನ್ನ ಪ್ರಯತ್ನದ ಭಾಗವಾಗಿ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಜನರಲ್ ಪರ್ವೇಜ್ ಮುಷರಫ್ ಅವರನ್ನು ಆಗ್ರಾ ಶೃಂಗಸಭೆಗೆ ಆಹ್ವಾನಿಸಿತು. ಕಾರ್ಗಿಲ್ ಯುದ್ಧದ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಮುಷರಫ್ ಪಾಕ್ ಸೇನಾ ಮುಖ್ಯಸ್ಥರಾಗಿದ್ದರು. ಜುಲೈ 14 ಮತ್ತು 16, 2001ರ ನಡುವಿನ ಶೃಂಗಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಪುನರಾರಂಭಿಸುವ ಕೆಲವು ಮಾತುಕತೆ ನಡೆದವು.
ಆದರೆ, ಕೇವಲ ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳ ನಂತರ, 13 ಡಿಸೆಂಬರ್ 2001ರಂದು ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮೂಲದ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ಗುಂಪುಗಳಾದ ಲಷ್ಕರೆ ತಯ್ಬಾ (LeT) ಮತ್ತು JeM ಭಾರತದ ಸಂಸತ್ತಿನ ಮೇಲೆ ದಾಳಿ ಮಾಡಿದವು. ಭಾರತದ ನೆಲದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಭೀಕರ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿಯಾಗಿತ್ತು ಅದು. ಈ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಒಂಬತ್ತು ಭಾರತೀಯರು ಕೊಲ್ಲಲ್ಪಟ್ಟರು. ಹತ್ಯೆಯಾದವರಲ್ಲಿ ಐವರು ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಉಗ್ರರು.
ಮುಂಬಯಿಯ ಮೇಲೆ ಕರಾಳ ದಾಳಿ
2008ರಲ್ಲಿ ಮುಂಬಯಿ ಮೇಲೆ ನಡೆದ ಭಯೋತ್ಪಾದನಾ ದಾಳಿ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ನಮ್ಮನ್ನು ವಂಚಿಸಿದ ಮತ್ತೊಂದು ಘಟನೆ. ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ 2008ರಲ್ಲಿ, ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಆಸಿಫ್ ಅಲಿ ಜರ್ದಾರಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಧಾನ ಮಂತ್ರಿ ಮನಮೋಹನ್ ಸಿಂಗ್ ಅವರು ನ್ಯೂಯಾರ್ಕ್‌ನಲ್ಲಿ ನಡೆದ ವಿಶ್ವಸಂಸ್ಥೆ ಸಭೆಯ ನಂತರ ಜಂಟಿ ಹೇಳಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡಿದರು. ಭಾರತ- ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಬಾಂಧವ್ಯದ ಸಂಪೂರ್ಣ ಪ್ರಯತ್ನ ಅದರ ಮುಖ್ಯ ಗುರಿಯಾಗಿತ್ತು. ಕದನ ವಿರಾಮದ ನಿಯಮಗಳನ್ನು ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸುವುದರೊಂದಿಗೆ ಹಲವಾರು ವ್ಯಾಪಾರ ಮಾರ್ಗಗಳನ್ನು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಲಾಯಿತು. ‘ಜಂಟಿ ಭಯೋತ್ಪಾದನಾ ವಿರೋಧಿ ಕಾರ್ಯವಿಧಾನ’ವನ್ನು ಅಭಿವೃದ್ಧಿಪಡಿಸಲು ವಿಶೇಷ ಸಭೆಯನ್ನೂ ನಡೆಸಲಾಯಿತು.
26 ನವೆಂಬರ್ 2008ರಂದು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಂದು ಭೀಕರ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿಯಾಯಿತು. 10 ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ಭಾರತದ ಆರ್ಥಿಕ ರಾಜಧಾನಿ ಮುಂಬಯಿಯನ್ನು ಗುರಿಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ಒಳನುಗ್ಗಿದರು. 26 ವಿದೇಶಿ ಪ್ರಜೆಗಳು ಸೇರಿದಂತೆ 174 ಜನರನ್ನು ಕೊಂದರು. ಮುಂಬೈನ ಮುಖ್ಯ ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣ, ಛತ್ರಪತಿ ಶಿವಾಜಿ ಮಹಾರಾಜ ಟರ್ಮಿನಸ್, ತಾಜ್ ಮಹಲ್ ಪ್ಯಾಲೇಸ್ ಹೋಟೆಲ್, ಒಬೆರಾಯ್-ಟ್ರೈಡೆಂಟ್ ಹೋಟೆಲ್ ಮತ್ತು ಯಹೂದಿ ಸಮುದಾಯ ಕೇಂದ್ರವಾದ ನಾರಿಮನ್ ಹೌಸ್ ದಾಳಿಯ ಗುರಿಗಳಾಗಿದ್ದವು.
ಮುಂಬೈ ದಾಳಿಯ 14 ತಿಂಗಳ ನಂತರ, ಭಾರತವು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ವಿದೇಶಾಂಗ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿ ಮಟ್ಟದ ಮಾತುಕತೆಗೆ ಮುಂದಾಗಿ, ಅದನ್ನು 10 ಫೆಬ್ರವರಿ 2010ರಂದು ತಿಳಿಸಿತು. ಇದಾಗಿ ಎರಡೇ ದಿನಗಳ ನಂತರ 13 ಫೆಬ್ರವರಿ 2010ರಂದು, ಪುಣೆಯ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಜರ್ಮನ್ ಬೇಕರಿ ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟದಲ್ಲಿ 17 ಜನ ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದರು ಮತ್ತು 64 ಮಂದಿ ಗಾಯಗೊಂಡರು. ಇದು ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಪ್ರೇರಿತ ಸಂಘಟನೆ ಇಂಡಿಯನ್ ಮುಜಾಹಿದೀನ್‌ನಿಂದ ನಡೆದಿತ್ತು.
ಜರ್ಮನ್ ಬೇಕರಿ ಸ್ಫೋಟದ ಒಂದು ವರ್ಷದ ನಂತರ, ಭಾರತ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ವಿದೇಶಾಂಗ ಕಾರ್ಯದರ್ಶಿಗಳು 2011ರ ಫೆಬ್ರವರಿ 6ರಂದು ಸಾರ್ಕ್ ಸಭೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಭೂತಾನ್‌ನಲ್ಲಿ ಭೇಟಿಯಾದರು. 26/11 ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿಯ ಮೊದಲು ಮಾತುಕತೆ ಮೇಜಿನ ಮೇಲಿದ್ದ ಎಲ್ಲಾ ವಿಷಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆಸಲು ರಾಯಭಾರಿಗಳಾದ ಭಾರತದ ನಿರುಪಮಾ ರಾವ್ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಕೌಂಟರ್ ಸಲ್ಮಾನ್ ಬಶೀರ್ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡರು.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: Viral Video: ಹೇ ಅಲ್ಲಾ, ನಮಗೆ ಮೋದಿಯನ್ನು ಕೊಡು, ಅವರೇ ಈ ದೇಶವನ್ನು ಸರಿ ಮಾಡಲಿ ಎಂದು ಬೇಡಿಕೊಂಡ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಿ ಯುವಕ
ಇದಾಗಿ ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳ ನಂತರ ಮುಂಬಯಿ ಸರಣಿ ಸ್ಫೋಟಗಳನ್ನು ಕಂಡಿತು. ಜುಲೈ 13, 2011ರಂದು 12 ನಿಮಿಷಗಳಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಮೂರು ಬಾಂಬ್ ಸ್ಫೋಟಗಳಲ್ಲಿ 27 ಜನ ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದರು, 127ಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಜನ ಗಾಯಗೊಂಡರು. ಇದನ್ನೂ ಇಂಡಿಯನ್ ಮುಜಾಹಿದೀನ್‌ ನಡೆಸಿತ್ತು.
ಉಫಾ ಮಾತುಕತೆ ಬಳಿಕ ಮತ್ತೆ ವಂಚನೆ
ಪಿಎಂ ನರೇಂದ್ರ ಮೋದಿ ಮತ್ತು ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಪ್ರಧಾನಿ ನವಾಜ್ ಷರೀಫ್ ರಷ್ಯಾದ ನಗರವಾದ ಉಫಾದಲ್ಲಿ ಜುಲೈ 10, 2015ರಂದು ಭೇಟಿಯಾದರು. ಸಭೆಯ ನಂತರ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಜಂಟಿ ಘೋಷಣೆಯನ್ನು ಬಿಡುಗಡೆ ಮಾಡಲಾಯಿತು. ಭಾರತ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಮಾತುಕತೆ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯ ಪ್ರಮುಖ ವಿಷಯವಾಗಿ “ಭಯೋತ್ಪಾದನೆ” ಕಂಡುಬಂತು. ಭಾರತ-ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಇತಿಹಾಸದಲ್ಲಿ ಇದು ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಕಾಶ್ಮೀರವನ್ನು ಪ್ರಸ್ತಾಪಿಸಿತು. ಆದರೆ ನವಾಜ್ ಷರೀಫ್ ಅವರು ಸ್ವದೇಶಕ್ಕೆ ಮರಳಿದ ಬಳಿಕ ಇದಕ್ಕಾಗಿ ಕಟು ಟೀಕೆಗೆ ತುತ್ತಾದರು.
ಫಲಿತಾಂಶ? ಅದರ 16 ದಿನಗಳ ನಂತರ, ಭಾರತದ ಗಡಿ ಪಟ್ಟಣದ ಗುರುದಾಸ್‌ಪುರದಲ್ಲಿ 27 ಜುಲೈ 2015ರಂದು ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿ ನಡೆಯಿತು. ಮೂವರು ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ಪೊಲೀಸ್ ವರಿಷ್ಠಾಧಿಕಾರಿ ಸೇರಿದಂತೆ ಏಳು ಜನರನ್ನು ಕೊಂದರು. ಬಸ್ ಮತ್ತು ಪೊಲೀಸ್ ಠಾಣೆಯನ್ನು ಗುರಿಯಾಗಿಸಿಕೊಂಡು ದಾಳಿ ನಡೆಸಿದ್ದರು.
25ನೇ ಡಿಸೆಂಬರ್ 2015ರಂದು ಅಫ್ಘಾನಿಸ್ತಾನದ ರಾಜಧಾನಿ ಕಾಬೂಲ್‌ನಿಂದ ಹಿಂತಿರುಗುತ್ತಿರುವಾಗ ಪ್ರಧಾನಿ ಮೋದಿಯವರು ಅಚ್ಚರಿ ಎಂಬಂತೆ ಲಾಹೋರ್‌ನಲ್ಲಿ ಇಳಿದರು. ಪಾಕ್ ಸೇನೆಯ ದ್ವೇಷ, ಭಯೋತ್ಪಾದಕರ ವ್ಯಗ್ರತೆ, ಐಎಸ್‌ಐನ ಪಿತೂರಿಗಳ ನಡುವೆಯೂ ನವಾಜ್ ಷರೀಫ್ ನೇತೃತ್ವದ ಸರ್ಕಾರ ಮಾತುಕತೆಗೆ ಮುಂದಾಗಬಹುದು ಎಂದು ಭಾರತ ಇನ್ನೂ ನಂಬಿತ್ತು.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: Pakistan economic crisis : ಪಾಕಿಸ್ತಾನದಿಂದ ಸಾಲಕ್ಕಾಗಿ 75 ವರ್ಷಗಳಲ್ಲಿ 23 ಸಲ ಐಎಂಎಫ್‌ಗೆ ಮೊರೆ
ಷರೀಫ್ ಅವರ 66ನೇ ಹುಟ್ಟುಹಬ್ಬದಂದು ಹಾರೈಸಲು ಮತ್ತು ಅವರ ಮೊಮ್ಮಗಳ ಮದುವೆಯಲ್ಲಿ ಪಾಲ್ಗೊಳ್ಳಲು ನೀಡಿದ ಈ ಹಠಾತ್ ಭೇಟಿ ದೊಡ್ಡ ರಾಜತಾಂತ್ರಿಕ ಸಂಕೇತವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಅದನ್ನು ಗೌರವಿಸಲು ವಿಫಲವಾಯಿತು. ಕೇವಲ ಏಳು ದಿನಗಳ ನಂತರ, 2 ಜನವರಿ 2016ರಂದು, ಭಾರತವು ಪಠಾಣ್ಕೋಟ್ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿಯನ್ನು ಕಂಡಿತು. ಪಠಾಣ್ಕೋಟ್ ವಾಯುಪಡೆ ನಿಲ್ದಾಣದ ಮೇಲೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಐವರು ಜೆಇಎಂ ಉಗ್ರರು ದಾಳಿ ನಡೆಸಿದರು. ಗುರುದಾಸ್‌ಪುರದಂತೆ ಪಠಾಣ್ಕೋಟ್ ಕೂಡ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದೊಂದಿಗೆ ಗಡಿಯನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಂಡಿದೆ. ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಮೂಲದ ಜೆಇಎಂ ಭಯೋತ್ಪಾದಕರು ನಡೆಸಿದ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ ಏಳು ಯೋಧರು ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದರು.
ಕರ್ತಾರ್‌ಪುರ ಕಾರಿಡಾರ್‌ನಲ್ಲೂ ದ್ವೇಷ
ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಕರ್ತಾರ್‌ಪುರದಲ್ಲಿ ಸಿಕ್ಖರ ದೊಡ್ಡ ಧರ್ಮಗುರು ಗುರುನಾನಕ್ ಅವರು ತಮ್ಮ ಜೀವನದ ಕೊನೆಯ 18 ವರ್ಷಗಳನ್ನು ಕಳೆದರು. ಇದನ್ನು ಗುರುದ್ವಾರ ಶ್ರೀ ಕರ್ತಾರ್‌ಪುರ್ ಸಾಹಿಬ್‌ ಎನ್ನಲಾಗುತ್ತದೆ. ಈ ಸ್ಥಳ ಭಾರತದ ಪಂಜಾಬ್ ರಾಜ್ಯದ ಗುರುದಾಸ್‌ಪುರ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿರುವ ಡೇರಾ ಬಾಬಾ ನಾನಕ್ ದೇಗುಲಕ್ಕೆ ಧಾರ್ಮಿಕವಾಗಿ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕವಾಗಿ ಸಂಪರ್ಕ ಹೊಂದಿದೆ. ಕರ್ತಾರ್‌ಪುರ ಕಾರಿಡಾರ್ ಈ ಎರಡು ಸ್ಥಳಗಳನ್ನು ಸಂಪರ್ಕಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಭಕ್ತರಿಗೆ ವೀಸಾ-ಮುಕ್ತ ಪ್ರಯಾಣ ಇಲ್ಲಿ ಸಾಧ್ಯ.
25 ನವೆಂಬರ್ 2018ರಂದು ಕಾರಿಡಾರ್‌ನ ಶಿಲಾನ್ಯಾಸ ಸಮಾರಂಭಕ್ಕೆ ಭಾರತ ತನ್ನ ಇಬ್ಬರು ಕೇಂದ್ರ ಮಂತ್ರಿಗಳಾದ ಹರ್‌ಸಿಮ್ರತ್ ಕೌರ್ ಬಾದಲ್ ಮತ್ತು ಹರ್‌ದೀಪ್ ಸಿಂಗ್ ಪುರಿ ಅವರನ್ನು ಕಳುಹಿಸಿತು. ಕೇವಲ ಎರಡು ತಿಂಗಳ ನಂತರ, 2019ರ ಫೆಬ್ರವರಿ 14ರಂದು ಪುಲ್ವಾಮಾ ಜಿಲ್ಲೆಯಲ್ಲಿ ಜೆಎಂ ಭಯೋತ್ಪಾದಕ ನಡೆಸಿದ ಭೀಕರ ಆತ್ಮಾಹುತಿ ದಾಳಿಯಲ್ಲಿ 44 ಸಿಆರ್‌ಪಿಎಫ್ ಸಿಬ್ಬಂದಿಗಳು ಸಾವನ್ನಪ್ಪಿದರು.
9ನೇ ನವೆಂಬರ್ 2019ರಂದು ಕರ್ತಾರ್‌ಪುರ ಕಾರಿಡಾರ್‌ನ ಉದ್ಘಾಟನೆಯಾಯಿತು. ಇದು ಭಾರತದ ಸಿಕ್ಖರ ಪಾಲಿಗೆ ಐತಿಹಾಸಿಕವೆನಿಸಿತು. ಆದರೆ ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ಈ ಧಾರ್ಮಿಕ ಮತ್ತು ಆಧ್ಯಾತ್ಮಿಕ ಸಂಪರ್ಕವನ್ನು ಪ್ರತ್ಯೇಕತಾವಾದಿ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಭಾರತಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಲು ಬಳಸಿಕೊಂಡಿತು. ಈ ಸಂಬಂಧ ಪಾಕಿಸ್ತಾನದ ಹೊರಡಿಸಿದ ಮಾಹಿತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರಸಾರ ಸಚಿವಾಲಯದ ಅಧಿಕೃತ ವೀಡಿಯೊದಲ್ಲಿ ಹತ್ಯೆಯಾದ ಮೂವರು ಹತ್ಯೆಯಾದ ಖಲಿಸ್ತಾನಿ ಉಗ್ರರಾದ ಜರ್ನೈಲ್ ಸಿಂಗ್ ಭಿಂದ್ರನ್‌ವಾಲೆ, ಮೇ.ಜ. ಶಾಬೇಗ್ ಸಿಂಗ್ ಮತ್ತು ಅಮ್ರಿಕ್ ಸಿಂಗ್ ಖಾಲ್ಸಾ ಅವರ ಪೋಸ್ಟರ್‌ಗಳಿದ್ದವು. ಇತ್ತೀಚೆಗೆ ಪಂಜಾಬ್‌ನಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚುತ್ತಿರುವ ಖಲಿಸ್ತಾನ್‌ ಹೋರಾಟದ ಹಿಂದೆ ಪಾಕ್ ಕೈವಾಡವಿರುವುದು ಖಚಿತವಾಗಿದೆ.
ಈ ಎಲ್ಲವೂ ಪಾಕಿಸ್ತಾನಕ್ಕೆ ಇಂದು ದುಬಾರಿಯಾಗಿವೆ. ಎಲ್ಲಿ ಖರ್ಚುವೆಚ್ಚ ಮಾಡಬೇಕೋ ಅಲ್ಲಿ ಮಾಡದೆ, ಮಿಲಿಟರಿಗೂ ಭಯೋತ್ಪಾದನೆಗೂ ಅನವಶ್ಯವಾಗಿ ಸುರಿದಿದ್ದರ ಫಲವನ್ನು ಆ ದೇಶ ಉಣ್ಣುತ್ತಿದೆ.
ಇದನ್ನೂ ಓದಿ: Pakistan economic crisis: ಪಾಕಿಸ್ತಾನ ದಿವಾಳಿ, ಮುಂದೇನು?