ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಅಂಧ ಮಕ್ಕಳ ಪಾಠಶಾಲೆಯ ಪ್ರತಿಭೆಗಳ ಗಾಯನವನ್ನು ವೀಕ್ಷಿಸುತ್ತಾ ಕೇಳಿಸಿಕೊಳ್ಳುವ ಅವಕಾಶ ಸಿಗುತ್ತಿತ್ತು. ಹಾಡುಗಳನ್ನು ಕೇಳುತ್ತಿರುವಾಗ, ಪರಮಾತ್ಮನೊಂದಿಗೆ ಗುರುತಿಸಲ್ಪಟ್ಟ ವ್ಯಕ್ತ ಪದವು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಇದೆ ಎಂದು ನಾನು ಅರಿತುಕೊಂಡೆ. ಅದರ ಅಭಿವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ನೋಡಿದೆ. ಪ್ರತಿ ಗಾಯಕರ ಹೃದಯದಿಂದ ಸಿಹಿ ಸಂಗೀತ ರಸಧಾರೆಯು ನೇರವಾಗಿ ಹರಿಯುತ್ತಿತ್ತು. ಇದನ್ನು ವೇದಗಳಲ್ಲಿ ʻರಸೋ ವೈ ಸಃ’ ಎಂದು ವ್ಯಾಖ್ಯಾನಿಸಲಾಗಿದೆ. ನನಗೆ ಬಹಳ ಸಂತೋಷವಾಯಿತು. ನನ್ನ ಕಣ್ಣೀರನ್ನು ನಿಯಂತ್ರಿಸಲು ನನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಸಂಗೀತಗಂಗೆಯ ನಿರಂತರ ಹರಿಯುವಿಕೆಯನ್ನು ನೀಡುತ್ತಿದ್ದ ಅವರ ಹೃದಯದ ಆಳವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸಲು ಕಣ್ಣಿರುವ ನಮ್ಮಿಂದ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ನಾವು ಅನಿಶ್ಚಿತತೆಗಳಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದೇವೆ. ಗಾಯಕರು ಯಾವುದೇ ಸಂಕೋಚವಿಲ್ಲದೆ, ಚಳಿ ಬಿಟ್ಟು ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಚಲನರಹಿತರಾಗಿ ಕುಳಿತೋ ನಿಂತೋ ಹಾಡುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಅಗಾಧವಾದ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸವಿತ್ತು. ಅಚಲ, ನಿಶ್ಚಯವಾದ ಧ್ವನಿಯು ಅವರ ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ತೋರುತ್ತಿತ್ತು. ಮೊದಲ ನೋಟದಲ್ಲಿ, ಅವರು ಕೆಲವು ಸಂಗೀತ ಕಲಾವಿದರು ಎಂದು ತೋರಲಿಲ್ಲ. ಅವರ ಸಂಗೀತ ಸಂಯೋಜನೆಗಳನ್ನು ಕೇಳಿದ ನಂತರ ಅವರಿಗೆ ಹೆಚ್ಚು ಗೋಚರಿಸುತ್ತದೆ ಎಂದು ನನಗೆ ಖಚಿತವಾಯಿತು. ಬಹುಶಃ ಅವರು ಕಾಣುವುದನ್ನು ನಾವು ಕಾಣಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ.

ರೈವಸದ ಸ್ವಾಮಿ ಜಗನ್ನಾಥರ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದು ಕಥೆಯಿದೆ. ಅಲ್ಲಿನ ಸಾಧು ಸಂತರು ಅಯೋಧ್ಯೆಗೆ ಹೋಗಬೇಕೆಂದು ಯೋಚಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಜಗನ್ನಾಥರು ಅವರ ಜೊತೆ ಹೋಗುವ ಇಚ್ಛೆಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಿದರು. ಎಲ್ಲರೂ ನಗಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದರು ಮತ್ತು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗುವುದರಿಂದ ಈ ಕುರುಡನಿಗೆ ಏನು ಪ್ರಯೋಜನ ಎಂದು ಕೇಳಿದರು. ನೀನು ಇದ್ದಲ್ಲೇ ಇದ್ದರೆ ಕ್ಷೇಮ ಎಂದರು. ಸ್ವಾಮಿ ಜಗನ್ನಾಥರು, “ನಾನು ನೋಡದಿದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ, ಅವನು ನೋಡಬಲ್ಲನು, ಅದು ಮುಖ್ಯ” ಎಂದು ಹಾಡಿನಲ್ಲಿ ಉತ್ತರಿಸಿದರು. ಭಕ್ತಿಯನ್ನು ಪದಗಳಲ್ಲಿ ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಸಂಗೀತವು ಭಕ್ತಿ.

ಯಾವ ಗಾಯಕನ ಮುಖದಲ್ಲೂ ದೇವರು ಕೊಟ್ಟ ಕೊರತೆಯ ಲಕ್ಷಣಗಳು ಕಾಣುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಆ ಕಗ್ಗತ್ತಲಲ್ಲಿ ತಮ್ಮದೇ ಆಂತರಿಕ ಪ್ರಭೆಯ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಿನ ಕನಸನ್ನು ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದರು. ಅವರು ಸ್ವಯಂಪ್ರೇರಿತರಾಗಿ ತಮ್ಮ ಗುರಿಯತ್ತ ಸಾಗುತ್ತಿದ್ದರು. ಆಗ ಅವರು ವೈದಿಕ ಮಾನವ ಸಾಮಗರಾಗಿದ್ದ ಋಷಿಗಳಿಗಿಂತ ಹೇಗೆ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಾರೆ? ಅವರ ಸಂಕಲ್ಪ ಎಷ್ಟು ಬಲವಾಗಿರಬೇಕು?

ನಾವು ಸುತ್ತಲೂ ಕಾಣುವ ಶೈಕ್ಷಣಿಕ ವಾತಾವರಣವು ದೇಹದ ಅಗತ್ಯಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಪೂರೈಸುತ್ತದೆ. ಅದಕ್ಕೊಂದು ದೃಷ್ಟಾಂತ ನೋಡೋಣ. ಒಬ್ಬ ಶಿಕ್ಷಿತನು ಸರಳವಾದ ಆರಾಮವಾದ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಬಯಸುತ್ತಾನೆ. ಅವನು ಸುಮ್ಮನಿರುವುದರಲ್ಲಿ ಹೆಮ್ಮೆ ಪಡುತ್ತಾನೆ. ಪ್ರಾಣಿಯಂತೆ ಅವನು ತನ್ನ ಜೀವನವನ್ನು ಆಹಾರ, ನಿದ್ರೆ, ಭಯ ಮತ್ತು ಲೈಂಗಿಕತೆಗೆ ಸೀಮಿತಗೊಳಿಸುತ್ತಾನೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಅವನು ತನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಮಾತ್ರ ಕಾಳಜಿ ವಹಿಸುತ್ತಾನೆ. ಅವನು ತನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನಾಗಲೀ ಆತ್ಮವನ್ನಾಗಲೀ ಪೋಷಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ಅಸಮತೋಲನದ ವ್ಯಕ್ತಿತ್ವದಿಂದಾಗಿ ಸದಾ ಭಯಭೀತನಾಗಿರುತ್ತಾನೆ. ಬಡತನದಿಂದ ಬಳಲುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಧರ್ಮಗ್ರಂಥಗಳಲ್ಲಿ ಉಲ್ಲೇಖಿಸಿರುವ ಜೀವನದ ಗುರಿ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನದೊಂದಿಗೆ ಅವನಿಗೆ ಯಾವುದೇ ಸಂಬಂಧವಿಲ್ಲ. ಇವೆರಡನ್ನೂ ಧರ್ಮವು ಬೆಂಬಲಿಸುತ್ತದೆ. ಧರ್ಮ, ಅರ್ಥ, ಕಾಮ ಮತ್ತು ಮೋಕ್ಷ ಎಂಬ ನಾಲ್ಕು ಗುರಿಗಳಲ್ಲಿ, ಅವನು ಅರ್ಥ ಮತ್ತು ಕಾಮಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಒತ್ತು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದಾನೆ. ಅವನಿಗೆ ಧರ್ಮ, ಜ್ಞಾನ, ವೈರಾಗ್ಯ ಮತ್ತು ಐಶ್ವರ್ಯಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಏನೂ ತಿಳಿದಿಲ್ಲ; ಬಹುಶಃ ಅವನು ಅದರ ಬಗ್ಗೆ ತಿಳಿದುಕೊಳ್ಳಲೂ ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಧರ್ಮದ ಅನುಪಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿ ಮನುಷ್ಯನು ಈ ಬೆರಗುಗೊಳಿಸುವ ಬೆಳಕಿನಲ್ಲಿ ತೇಲುತ್ತಿರುತ್ತಾನೆ. ಅಧೋಗತಿಗೆ ಒಳಗಾದ ಈ ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಧರ್ಮ, ಜ್ಞಾನ, ವೈರಾಗ್ಯ ಮತ್ತು ಐಶ್ವರ್ಯಗಳ ಹಾದಿ ತಾನಾಗಿಯೇ ಮುಚ್ಚಿಹೋಗುತ್ತದೆ. ಇದು ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಅತೃಪ್ತ ಮತ್ತು ದುಃಖಿತನನ್ನಾಗಿ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಇದರಿಂದ ಗಲಿಬಿಲಿಗೊಂಡ ಅವನು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದವರೆಗೆ ಕಣ್ಣು ಮುಚ್ಚಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಾನೆ. ನೋಡಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ. ಏನಾಗುತ್ತಿದೆ ಎಂದು ನೋಡುವ ಧೈರ್ಯ ಅವನಿಗಿಲ್ಲ. ಆದ್ದರಿಂದ ಕಣ್ಣುಗಳನ್ನು ಮುಚ್ಚುವ ಮೂಲಕ ಸ್ವಲ್ಪ ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಅನುಭವಿಸುತ್ತಾನೆ.

ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಆ ಅಂಧಮಕ್ಕಳು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಅದೃಷ್ಟವಂತರು, ಏಕೆಂದರೆ ಇತರ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗಿಂತ ಭಿನ್ನವಾಗಿದ್ದು, ದೈಹಿಕ ಸೌಕರ್ಯವು ಅವರ ಆದ್ಯತೆಯಲ್ಲ. ಅವರು ಯಾವಾಗಲೂ ಪ್ರಾಣಿ ಪ್ರವೃತ್ತಿಗಳಿಗಿಂತ ಎತ್ತರದಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ. ಇದನ್ನೇ ದೇವರ ಕೃಪೆ ಎನ್ನುವುದು. ನಮಗೆ ಭಗವಂತನ ಹತ್ತಿರದ ರೂಪವೆಂದರೆ ನಾವು ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರ. ಆಹಾರದಂತೆಯೇ ಮನಸ್ಸು ಕೂಡ. ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಿಂದ ನಾವು ಇದನ್ನು ಮೀರಿ ಹೋಗಬಹುದು. ನಾವು ಅದರೊಂದಿಗೆ ಸಂವಹನ ನಡೆಸಬಹುದು. ಇದು ಸ್ವಾನುಭವ ಕೂಡ. ನಾವು ನಮ್ಮ ಸಂಗೀತವನ್ನು ಅದಕ್ಕೆ ಅರ್ಪಿಸಬಹುದು. ನಿನಗೆ ಸೇರಿದ್ದನ್ನು ನಿನಗೆ ಅರ್ಪಿಸುವುದರಿಂದ ನಾನು ಏನನ್ನೂ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ. ಕೆರೆಯ ನೀರನು ಕೆರೆಗೆ ಚೆಲ್ಲಿ ವರವ ಪಡೆದವರಂತೆ ಕಾಣಿರೋ!

ವಿಷಯದ ತಿರುಳು ಏನೆಂದರೆ ನಾವು ಬೆಳಕಿನ ಹಿಂದೆ ಓಡಬಹುದು, ಆದರೆ ಕತ್ತಲೆಯು ನಿತ್ಯಸತ್ಯ. ಬೆಳಕು ಬರುತ್ತದೆ ಹೋಗುತ್ತದೆ, ಕತ್ತಲೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಇರುತ್ತದೆ, ಅದು ಶಾಶ್ವತ. ಮತ್ತೊಂದು ಅಂಶವಿದೆ. ಪ್ರತಿ ಬೆಳಕಿಗೆ ಒಂದು ಮೂಲವಿದೆ. ಪ್ರತಿ ಮೂಲವು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟ ಅವಧಿಯ ನಂತರ ಒಣಗುತ್ತದೆ. ಕತ್ತಲೆ, ಪ್ರಜ್ಞೆ ಮತ್ತು ಜ್ಞಾನವು ಅನಂತ. ಕೃಷ್ಣನು ಚಂದ್ರನ ಓಟದ ಪ್ರತಿನಿಧಿಯಾಗಿ ತಂಪು ಮತ್ತು ಶಾಂತಿಯನ್ನು ಸೂಚಿಸುತ್ತಾನೆ. ಕೃಷ್ಣನು ಗಾನ ಮಾಧುರ್ಯಕ್ಕೆ ಸಮಾನ.

ಕತ್ತಲೆಯನ್ನು ದೇವರೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸುವ ಇಸೇನಿ ಎಂಬ ಪಂಥವಿದೆ. ಕತ್ತಲು ಮೂಡುವುದಿಲ್ಲ, ಅಸ್ತಮಿಸುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಅವರ ನಂಬಿಕೆ. ಕತ್ತಲೆ ಯಾವಾಗಲೂ ಇರುತ್ತದೆ. ಬೆಳಕು ಸೀಮಿತ. ಬ್ರಹ್ಮಾಂಡವು ಅನಂತ ಕತ್ತಲೆಯ ಗರ್ಭದಿಂದ ಹೊರಬರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅದರೊಳಗೆ ಕಣ್ಮರೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ಮನಸ್ಸು ಕೂಡ ಬೆಳಕಿನೊಂದಿಗೆ ಒಂದಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅದಾಗ್ಯೂ, ಈಗಿನ ಶಿಕ್ಷಣ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯು ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ಆತ್ಮದ ಬಗ್ಗೆ ಚರ್ಚೆಯನ್ನು ಪ್ರೋತ್ಸಾಹಿಸುವುದಿಲ್ಲ. ದೃಷ್ಟಿ ಇಲ್ಲದವರಿಗೆ ಮನಸ್ಸಿನ ಬೆಲೆ ಗೊತ್ತು. ಅದು ಅಮೂಲ್ಯ. ಚಿಂತನೆಯು ಸೂರದಾಸರಂತೆಯೇ ಇರಬೇಕೇ ಹೊರತು ಧೃತರಾಷ್ಟ್ರನದ್ದಲ್ಲ. ಇದು ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆಯ ಒಳನೋಟದ ಬೆಳವಣಿಗೆಯನ್ನು ಸಕ್ರಿಯಗೊಳಿಸುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಮನಸ್ಸಿನ ಆಳಕ್ಕೆ ಇಣುಕಲು ಅವಕಾಶ ನೀಡುತ್ತದೆ. ದೃಷ್ಟಿ ಹೊಂದಿರುವ ನಮಗೆ ಅದನ್ನು ಸಾಧಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನವರು ಕಣ್ಣಿದ್ದೂ ಕುರುಡರಾಗಿದ್ದೇವೆ, ಏಕೆಂದರೆ ಶಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಐಶ್ವರ್ಯದ ಅಮಲಿನಲ್ಲಿದ್ದೇವೆ ಅಥವಾ ಲೈಂಗಿಕ ಬಯಕೆಗಳಿಂದ ಕುರುಡರಾಗಿದ್ದೇವೆ. ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ ನಮಗೆ ನಿಲುಕದ್ದು.

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ | ಲೈಫ್‌ ಸರ್ಕಲ್‌ ಅಂಕಣ | ಕತ್ತಲೆಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯುವುದೇ ಬೆಳಕು?

ಕತ್ತಲು ಕೂಡ ಒಂದು ರೀತಿಯ ಭಯವನ್ನು ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತದೆ ಎಂದು ಓಶೋ ಬರೆದಿದ್ದಾರೆ. ಇದು ಸಾವಿನಂತೆ ತೋರುತ್ತದೆ. ನಾವು ಕತ್ತಲೆಯ ಪ್ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬೀಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ, ಮುಂದೆ ಸಾವಿನ ಭಯ ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ನಾವು ದುಷ್ಟರೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಾದರೆ, ಶತ್ರುತ್ವವು ಕೊನೆಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಕತ್ತಲೆಯೊಂದಿಗೆ ಒಂದಾಗುವುದು ಎಂದರೆ ಸಾವಿನೊಂದಿಗೆ ಒಂದಾಗಿರುವುದು. ಆಗ ಸಾಯಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅವನು ಸೂರದಾಸನಾಗುತ್ತಾನೆ. ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಕಾಣುವ ಸಾವಿನ ಭಯ ಇನ್ನು ಇರುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಭಯ ತಲತಲಾಂತರದಿಂದ ಇದೆ. ಈ ಭಯದಿಂದಾಗಿ ನಾವು ಕತ್ತಲೆಯನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ. ಇದಕ್ಕಾಗಿ ನಾವು ಕತ್ತಲೆಯೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಬೇಕು. ನಾವು ಕತ್ತಲೆಯನ್ನು ಗಮನಿಸಬೇಕು ಮತ್ತು ಅದರೊಂದಿಗೆ ಒಂದಾಗಬೇಕು.

ನೋಡಲು ಸಮರ್ಥರಾಗಿದ್ದರೂ, ಬೆಳಕು ಮನುಷ್ಯನಿಗೆ ಮಿತಿಗಳನ್ನು ಹಾಕುತ್ತದೆ. ಬೆಳಕಿಲ್ಲದಿದ್ದಾಗ ಮಿತಿಗಳಿರುವುದಿಲ್ಲ. ಎಲ್ಲವೂ ಇತರ ವಿಷಯಗಳಲ್ಲಿ ವಿಲೀನವಾಗುತ್ತದೆ. ರೂಪಗಳು ಕರಗುತ್ತವೆ. ನಿರಾಕಾರ ಶೂನ್ಯತೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಕಳೆದುಹೋಗಿದೆ. ಭಯವು ಹಿಂದಿಕ್ಕಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತದೆ. ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ನೀವು ನಿಮ್ಮ ಗುರುತನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೀರಿ. ಅಹಂಕಾರವೂ ಅಲ್ಲಿ ಉಳಿಯಲಾರದು. ಎಲ್ಲಿ ಮಿತಿಗಳಿವೆಯೋ ಅಲ್ಲಿ ಅಹಂಕಾರವಿರುತ್ತದೆ. ಭಯವೇ ಬೆಳಕು ಬೇಕು ಎಂಬ ಹಂಬಲ ಹುಟ್ಟಿಸುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಕಾರಣವೆಂದರೆ ಯಾರೂ ಕಳೆದುಹೋಗಲು ಬಯಸುವುದಿಲ್ಲ.

ಕತ್ತಲೆಯೇ ಬೆಳಕನ್ನು ಹೊರಸೂಸುತ್ತದೆ ಎಂಬ ಸತ್ಯವನ್ನು ನಾವು ಒಪ್ಪಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು. ಕತ್ತಲೆ ಇರುವವರೆಗೂ ಬೆಳಕಿಗೆ ಗೌರವ. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ, ನಮ್ಮ ದೇಹದಲ್ಲಿ ಬೆಂಕಿ ಮತ್ತು ನೀರು ಸಹ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿರುವಂತೆ ಕತ್ತಲೆ ಬೆಳಕು ಎರಡೂ ಒಟ್ಟಿಗೆ ಅಸ್ತಿತ್ವದಲ್ಲಿವೆ. ಒಂದು ಹೆಚ್ಚಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದು ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಬೆಳಕು ಶಕ್ತಿ, ಅದು ಕ್ರಿಯಾತ್ಮಕ; ಇದು ವಿಜ್ಞಾನ. ಕೃಷ್ಣವು ಜ್ಞಾನದ ಒಂದು ರೂಪ. ಅವನು ಹುಟ್ಟಿನಿಂದಲೇ ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಹೃದಯದಲ್ಲಿ ನೆಲೆಸಿದ್ದಾನೆ. ಅವನನ್ನು ನೋಡಲು ನಿಮಗೆ ಬೆಳಕು ಬೇಕು. ಜ್ಞಾನಿಗಳ ಭಕ್ತಿಯ ಒಳಗಣ್ಣುಗಳು ಅವನನ್ನು ನೋಡುತ್ತವೆ.

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ | ಶಬ್ದಸ್ವಪ್ನ ಅಂಕಣ | ಭಾಷಾ ಬೋಧನೆಯ ಸೃಜನಶೀಲ ನೆಲೆಗಳು

ಅಂಧಕಾರವನ್ನು ನೋಡಲು ಅಥವಾ ಅಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಮೂರ್ಖತನವನ್ನು ಗ್ರಹಿಸುವುದಕ್ಕಾಗಿ ಸ್ವಾತ್ಮದ ಮುಸುಕು-ಬಾಂಧವ್ಯ-ದೃಢತೆ ಎಂಬ ಮೂರು ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳು ಅಥವಾ ಸದ್ಗುಣಗಳು ಅಥವಾ ಬೆಳಕನ್ನು ಪ್ರಶಂಸಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ. ಆ ಬೆಳಕನ್ನು ಒಳಗೆ ಸ್ಥಾಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಆ ಬೆಳಕು ಶಾಶ್ವತವಾಗಿದೆ. ಧೂಳಿನಿಂದ ಕೂಡಿದ ಈ ದೇಹದಲ್ಲಿ, ಕೆಡುವ ದೀಪದಲ್ಲಿ ಬತ್ತಿಯಂತೆ, ಆತ್ಮಜ್ಯೋತಿಯು ಬೆಳಗುತ್ತದೆ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ದೇಹವು ಮಣ್ಣಿನ ದೀಪ. ಇಡೀ ಸಮಾಜ ಒಟ್ಟಾಗಿ ದೀಪಗಳ ಆವಳಿಯನ್ನು ಸಿದ್ಧಪಡಿಸಬಹುದು. ಅದೇ ನಿಜವಾದ “ದೀಪಾವಳಿ”. ಒಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ದೀಪವು ಸ್ವತಃ ಈ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ. ಅಹಂ ಬ್ರಹ್ಮಾಸ್ಮಿ, ಅಂದರೆ ನಾನು ಬ್ರಹ್ಮ. “ನಿಮ್ಮ ಸ್ವಂತ ಬೆಳಕಾಗಿರಿ” ಎಂದು ಸಹ ಹೇಳಲಾಗಿದೆ.

ಕತ್ತಲೆಯು ಬೆಳಕಿಗಿಂತ ಬಲವಾಗಿದೆ. ರಾಕ್ಷಸನು ದೇವರಿಗಿಂತ ಶಕ್ತಿಶಾಲಿ. “ದೇವಾನಾಂ ಅಸುರಃ ಬಲಿನಃ” ಎಂದು ಹೇಳಲಾಗಿದೆ. ರಾಕ್ಷಸರು ಇತರ ರಾಕ್ಷಸರನ್ನು ಆಕರ್ಷಿಸುವ ಅಸಾಧಾರಣ ಸಾಮರ್ಥ್ಯವನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದಾರೆ. ದುಷ್ಟರು ನಿಕಟ ಸಂಬಂಧಿಗಳಂತೆ ಮತ್ತಿತರ ದುಷ್ಟರೊಂದಿಗೆ ತಕ್ಷಣವೇ ಸಂಬಂಧ ಬೆಳೆಸುತ್ತಾರೆ. ಇವೆಲ್ಲವೂ ಒಟ್ಟಾಗಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಕಾರ್ಯಗಳನ್ನು ಸುತ್ತುತ್ತವೆ. ಅವುಗಳನ್ನು ಜಯಿಸುತ್ತವೆ.

ಉದಾಹರಣೆಗೆ, ಲಕ್ಷ್ಮಿಯು ಕಮಲದ ಮೇಲೆ ಆಸೀನಳಾಗಿದ್ದಾಳೆ. ಅವಳ ವಾಹನ ಗೂಬೆ. ಅವಳು ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತ್ರ ಚಲಿಸಬಲ್ಲಳು. ಅವಳು ಚಂಚಲೆಯು, ಒಂದೇ ಸ್ಥಳದಲ್ಲಿ ಉಳಿಯುವುದಿಲ್ಲ. ಕತ್ತಲೆಯಲ್ಲಿ ಕಮಲದ ದಳಗಳು ಮುಚ್ಚಿಹೋಗುತ್ತವೆ ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಉದ್ಭವಿಸುತ್ತದೆ. ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಅವಳು ಕಮಲವನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಗೂಬೆಯ ಮೇಲೆ ಸವಾರಿ ಮಾಡುತ್ತಾಳೆಯೇ? ಅಥವಾ, ಹಗಲಿನಲ್ಲಿ ಕಮಲವು ಅವಳ ಆಸನವಾಗಿದ್ದು ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಅವಳು ಗೂಬೆಯ ಮೇಲೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಬಹುದು. ಅಥವಾ, ಇಬ್ಬರೂ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ದೇವಿಯರಾಗಿರಬಹುದು. ಯಾವುದು ಸತ್ವ ಗುಣವನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ ಮತ್ತು ರಾಕ್ಷಸರನ್ನು (ನಕಾರಾತ್ಮಕತೆಯನ್ನು) ನಾಶಮಾಡುತ್ತದೆ? ಯಾವುದು ರಾಕ್ಷಸರನ್ನು (ಕುಡಿತ, ಜೂಜು ಇತ್ಯಾದಿ) ಪೋಷಿಸುತ್ತದೆ?

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ | ಸವಿಸ್ತಾರ ಅಂಕಣ | ಗಡಿಗಳ ಎಲ್ಲೆ ಮೀರಿ ಮನ್ನಣೆ ಗಳಿಸಿದ್ದ ಸಾವರ್ಕರ್! ಅವರ ಪರ ಹೋರಾಡಿದ್ದ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ಮೊಮ್ಮಗ!

ಸಂಗೀತ ಮತ್ತು ಕತ್ತಲೆ ನೈಸರ್ಗಿಕವಾಗಿ ಸಂಬಂಧಿಸಿವೆ. ಸಂಗೀತವು (ಸಾಮ) ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶದಿಂದ ಬರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಕತ್ತಲೆಯು ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶದಲ್ಲಿಯೂ ಇದೆ. ಬಾಹ್ಯಾಕಾಶದಲ್ಲಿನ ಶಬ್ದಗಳ ಅನುರಣನ, ಕಂಪನಗಳು ಸೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಸುತ್ತದೆ. ಕಂಪನಗಳು ಸಂಗೀತಕ್ಕೆ ಜನ್ಮ ನೀಡುತ್ತವೆ. ಶಬ್ದವು ಬಂಧಿಸುತ್ತದೆ. ಜೊತೆಗದು ಮಂತ್ರ ಜಪ ಮತ್ತು ಪಾರಾಯಣದ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಮುಕ್ತಿಯ ದಾರಿಯಾಗಿದೆ. ಅಂತರಿಕ್ಷದಲ್ಲಿನ ಕಂಪನಗಳಿಂದ ಭಕ್ತಿ ಮತ್ತು ಆರಾಧನೆಯೂ ಫಲಪ್ರದವಾಗುತ್ತದೆ. ಅಂತರ್ಯಾನಕ್ಕೆ ಬಾಹ್ಯ ದೃಷ್ಟಿಯು ಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಈ ತತ್ವವನ್ನು ಹೊಸದಾಗಿ ಪ್ರಯೋಗಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿ. ನಿಮ್ಮ ಜೀವನವು ಹಸನಾಗುತ್ತದೆ. ಸುಪ್ತ ವಿಕಿರಣಗಳ ಪ್ರಭಾವವು ನಿಮ್ಮ ಮೇಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಮ್ಮ ಜೀವನ ಸುಗಮವಾಗುತ್ತದೆ. ಅದಾಗ್ಯೂ, ದೇವರ ಚಿತ್ತಕ್ಕೆ ಬಂದಾಗ ಎಲ್ಲರೂ ಕೈ ಚೆಲ್ಲಿ ಕುಳಿತಿರಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ. ಆದರೆ ದೇವರು ಒಂದು ಸೌಕರ್ಯವನ್ನು ಕಸಿದುಕೊಂಡಾಗ, ಇನ್ನೊಂದೆಡೆ ಸಾಕಷ್ಟು ಪರಿಹಾರವನ್ನು ನೀಡುತ್ತಾನೆ. ತನ್ನಿಷ್ಟದಂತೆ ಯಾರಿಗೆ ಬೇಕಾದರೂ ತೊಂದರೆ ಕೊಡುತ್ತಾನೆ ಎನ್ನುತ್ತಾರೆ ಕೆಲವರು. ಹೂ ಹೂಂ, ಅವರವರ ಕುಕರ್ಮದ ಫಲವೇ ಬಂದು ಕಾಡುತ್ತದೆ.

ಧ್ವನಿ ಅಥವಾ ಮಾತು ನಾಲ್ಕು ಹಂತಗಳನ್ನು ಹೊಂದಿದೆ – ಪರಾ, ಪಶ್ಯಂತಿ, ಮಧ್ಯಮಾ ಮತ್ತು ವೈಖರಿ. ಬಾಯಿಂದ ಹೊರಬರುವ ಶಬ್ದ ವೈಖರಿ. ಇದು ಹೊಕ್ಕುಳದಿಂದ ಮೇಲೇರುತ್ತದೆ. ಗರ್ಭಾವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿಯೂ ಭ್ರೂಣವು ಹೊಕ್ಕುಳದ ಮೂಲಕ ತಾಯಿಯ ಗರ್ಭದೊಂದಿಗೆ ಸೇರಿಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಅದರಲ್ಲಿ ಸಂಗೀತ ಕಲಿಕೆಯ ಬೀಜವಿದೆ. ಸಂಗೀತದಲ್ಲಿ ಕಂಪನಗಳು ವೈಖರಿ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಪ್ರಾರಂಭವಾಗುತ್ತವೆ, ಮಧ್ಯಮಾದ ಮೂಲಕ ಹಾದುಹೋಗುತ್ತವೆ ಮತ್ತು ಪಶ್ಯಂತಿ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕೇಳುವವರನ್ನು ಸ್ಪರ್ಶಿಸುತ್ತವೆ. ಇಲ್ಲಿ ಅದು ಮನಸ್ಸು ಮತ್ತು ಭಾವನೆಗಳ ಮಟ್ಟದಲ್ಲಿ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತದೆ. ಈ ಮಟ್ಟವನ್ನು ಮುಟ್ಟಿದಾಗ, ಕೇಳುಗನು ತೂಗಾಡಲು ಮತ್ತು ತೇಲಾಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸುತ್ತಾನೆ. ಹೃತ್ಪೂರ್ವಕವಾಗಿ ಹಾಡಿದಾಗ ಮಾತ್ರ ಅದು ಸಾಧ್ಯ. ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಹಾಡಿದರೆ ಅದು ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಮಾತ್ರ ಮುಟ್ಟುತ್ತದೆ. ಪಾಶ್ಚಾತ್ಯ ಹಾಡುಗಾರಿಕೆಯಲ್ಲಿ ಜಾಝ್, ರಾಕ್, ಪಾಪ್ ದೇಹವನ್ನು ಮೀರಿ ಆಳಕ್ಕೆ ಹೋಗುವುದಿಲ್ಲ. ಧ್ಯಾನದಲ್ಲಿ ನಾವು ಹೊಂದಿರುವಂತಹಾ ಏಕಾಗ್ರತೆಯನ್ನು ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಸಂಗೀತವು ಬಯಸುತ್ತದೆ. ಇಂದ್ರಿಯಗಳು ಮನಸ್ಸನ್ನು ಕೆಡಿಸುತ್ತವೆ. ಏಕಾಗ್ರತೆ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ದೃಷ್ಟಿಹೀನರು ಸುಲಭವಾಗಿ ವಿಚಲಿತರಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಅವರು ಧ್ಯಾನ ಮಾಡಬಹುದು, ಕತ್ತಲೆಯೊಂದಿಗೆ ಸ್ನೇಹಿತರಾಗಬಹುದು ಮತ್ತು ಹೃದಯದ ಆಳಕ್ಕೆ ಇಳಿಯಬಹುದು. ಸಂಗೀತವನ್ನು ಮೌನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿಸಿ ಪರಿಣಾಮ ಗಮನಿಸಿ. ಅದು ಮನಸ್ಸನ್ನು ತಲುಪುವ ಮೊದಲು ಮಂತ್ರವಾಗುತ್ತದೆ. ಜಗತ್ತು ಬ್ರಹ್ಮವಾಗುತ್ತದೆ.

(ಲೇಖಕರು ಮಾಹಿತಿ ವಿಜ್ಞಾನ, ಜ್ಯೋತಿರ್ವಿಜ್ಞಾನ, ವೇದವಿಜ್ಞಾನ ಮತ್ತು ಆಯುರ್ವೇದ ಅಧ್ಯಯನಕಾರರು)

ಇದನ್ನೂ ಓದಿ | Left- Right | ಯಾವುದು ಎಡ? ಯಾವುದು ಬಲ? ಯಾವುದು ಸತ್ಯ?